En liberdade as eirugas suxéitanse polo cu a unha pola de fiuncho utilizando unha substancia pegañenta que segregan e aseguran a parte superior cunha especie de arnés de seguridade que fabrican cunha especie de seda.
A noisa eiruga tentou pegarse a un talo de cenoria. Se vos fixades nas fotografías vese a substancia pegañenta no cu e os restos da última muda de pel á beira do talo.
